[ad_1]
Πολλοί από εμάς, είμαι σίγουρος, διδαχθήκαμε την προσευχή του Κυρίου ή το «Πάτερ ημών» ως μέσο μετάνοιας μετά την εξομολόγηση — επαναλαμβάνοντας άσκοπα στημένες λέξεις χωρίς βασική διδακτική γνώση ή κατανόηση ως προς τη μη κυριολεκτική δυναμική τους αξία.
Η Προσευχή του Κυρίου, όταν γίνεται εσωτερικά κατανοητή — όπως προτίθεται από τον συγγραφέα της — είναι πιο ισχυρή από το άθροισμα των λόγων της. Αλλά η απλή επανάληψη των λέξεων δεν αρκεί για να επιτευχθεί το επίπεδο συνείδησης που προορίζεται στην προσευχή.
Η λέξη «Κύριος» αναφέρεται στο Νόμο και πιο συγκεκριμένα στον κοσμικό νόμο, ενώ η «Προσευχή» αναφέρεται σε ένα πρότυπο [expressed] συνείδηση. Συνολικά, η Προσευχή του Κυρίου αναφέρεται στη σωστή χρήση του νου — ζώντας ένα συγκεκριμένο επίπεδο συνείδησης, π.χ. κοσμική ή συνείδηση Χριστού. Έτσι η Προσευχή του Κυρίου –όταν εφαρμόζεται — αντιπροσωπεύει διδακτικές λεπτομέρειες στην ανάπτυξη της συνείδησης.
Διαβάσαμε στη Γραφή ότι οι Απόστολοι (που συμβολίζουν τις 12 ιδιότητες της ψυχής) πήγαν (συνειδητή κατεύθυνση) στον Ιησού (Τρόπος ή διαδικασία απόκτησης της συνείδησης του Χριστού) και είπαν: «Δάσκαλε, (Υπερβατική παντογνώστρια Επίγνωση) μας δίδαξε πώς να προσευχήσου» (πώς να ζεις το θεϊκό πρότυπο).
«Η ζωή είναι μια προσευχή»
Κάθε σκέψη, λέξη και πράξη που αφομοιώνεται μέσω του νου είναι μια προσευχή ζωής — μια δήλωση ή ένα επίπεδο βαρόμετρο της παρούσας κατάστασης της συνείδησής μας — ένα αίτημα προς τον Νόμο, τον Κύριο ή τον Δάσκαλο για να επαναβιωθούν αυτά είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα . Από αυτή την άποψη, είναι ζωτικής σημασίας να είμαστε σε εγρήγορση για την πιθανότητα ότι μπορεί να επιβεβαιώνουμε αυτόματα πρότυπα ζωής μέσω της κατώτερης συνείδησης, μέσω νοοτροπιών και συστημάτων πεποιθήσεων που δεν εξυπηρετούν τη ζωή και όχι μέσω ενός ανεπτυγμένου προτύπου κύριας συνείδησης.
Για να αντιμετωπίσουν αυτό το δυναμικό, οι Απόστολοι, όπως αναφέρθηκε, (εσωτερικοί πνευματικοί μηχανισμοί για την ανώτερη αφύπνιση της ψυχής) αναζήτησαν ένα πρότυπο αιώνιων αρχών με τις οποίες αυτή η θεϊκή κοσμική φύση θα πραγματοποιούνταν μέσα [consciousness].
Η Γραφή το λέει: “Ο Ιησούς (διαδικασία) παίρνει τον Πέτρο (εγώ) τον Ιάκωβο (διανοητική πτυχή της ψυχής) και τον Ιωάννη (αγάπη ή φύση του ανώτερου Εαυτού) σε ένα ψηλό βουνό (διαλογισμός) χωριστά (μέσα)” — Ματθαίος 17:1
Σε πρακτικούς όρους, αυτό αντιπροσωπεύει μια μέθοδο αφύπνισης του νου, του σώματος, του πνεύματος. μια διαδικασία σταύρωσης του μπλοκαρίσματος — εγώ — Ματθαίος 16:23 — μέσω μιας εσωτερικής διαλογιστικής κατάστασης του Γολγοθά όπου ο εσωτερικός Χριστός ή η Ανάληψη της Καρδιάς γίνονται βιωματικές. «Όρος» στη γραφή σημαίνει το υψηλότερο σημείο εσωτερικής επίγνωσης, ή, υπέρβαση – όχι ένα φυσικό βουνό.
Πολλοί παρεξηγούν το αίτημα των Αποστόλων να σημαίνει: Δάσκαλε, δίδαξέ μας έναν καλύτερο τρόπο να αποσπάσουμε περισσότερα «καλά» από τον Θεό – ανάγοντας έτσι την προσευχή σε υλική ικεσία – συγχέοντας έτσι τα λόγια της προσευχής με τη διαδικασία απόκτησης υψηλότερης κατανόησης μέσω της κοσμικής συνείδησης στον διαλογισμό. Η απλή επανάληψη των λέξεων δεν είναι η επιδιωκόμενη «προσευχή».
Το επτά, με βιβλικούς όρους, αναφέρεται στην ολοκλήρωση. Έτσι, η Προσευχή του Κυρίου — δημιουργημένη στον ΕΝΕΣΤΩ χρόνο — περιέχει επτά μεταφυσικές ρήτρες ή ψυχολογικές/πνευματικές δυναμικές σπόρων, οι οποίες, όταν βλαστήσουν μέσα οδηγούν σε βιωματική ολοκλήρωση ή ωριμότητα στην κοσμική ή συνείδηση του Χριστού.
Οι επτά ρήτρες όπως γράφονται:
Ο πατέρας μας.
Που είσαι στον ουρανό, Αγιασμένο να είναι το όνομά σου.
Έλα το βασίλειό σου.
Ας γίνει το θέλημά σου, όπως και στον ουρανό στη γη.
Δώσε μας σήμερα το ψωμί μας.
Και συγχώρεσέ μας τα παραπτώματα μας, όπως συγχωρούμε κι εμείς εκείνους που μας αδικούν.
Και μη μας οδηγήσεις σε πειρασμό. αλλά σώσε μας από το κακό:
Διότι δική σου είναι η βασιλεία, η δύναμη και η δόξα, στους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αυτή η τελευταία ενότητα, “γιατί σου είναι το βασίλειο…” δεν αποτελούσε μέρος του αρχικού κειμένου αλλά προστέθηκε αργότερα.
Ας αποκωδικοποιήσουμε κάθε ρήτρα για τη βαθύτερη πνευματική της αξία.
[Our Father]: Καθιερώνει το καθεστώς του Παντοδύναμου Θεού: σχέση πατέρα/γιου: πλήρης εξάρτηση για όλες τις ανάγκες μας: ατελείωτη πηγή λήψης μας. Ο Θεός είναι Θεός για κάθε ψυχή, ανεξάρτητα από την επίσημη θρησκευτική πίστη ή καμία.
[Which art in heaven]: Ο Θεός είναι πάντα στον ουρανό, πάντα τέλειος και τελειοποιητικός. Ο Παράδεισος είναι ο όρος που χρησιμοποιεί η γραφή για την Παρουσία [of God / Love]. Χωρίς συνειδητή Παρουσία δεν μπορεί να υπάρξει αναγνωρισμένη θεϊκή έκφραση. Η θεϊκή φύση είναι λανθάνουσα μέσα στον καθένα μας ως yin / yang ή αρσενικό / θηλυκό δυναμικό.
[Hallowed be thy Name]: Το “όνομα” στη γραφή σχετίζεται με τη “φύση” αυτού στο οποίο αναφέρεται. Το «Όνομα» του Θεού αναφέρεται στη «Φύση» του Θεού, η οποία, με όρους εκδήλωσης και έκφρασης, είναι η άνευ όρων αγάπη, ευτυχία, υγεία, θεραπεία, ευημερία, δημιουργικότητα και αφθονία. Το «Όνομα» ή η Φύση είναι και σχετική και απόλυτη ταυτόχρονα. Με άλλα λόγια, όπως μια κουταλιά (σχετικός) ωκεανός περιέχει τα συστατικά ολόκληρου του ωκεανού (απόλυτο), έτσι και η αιώνια Θεό-Φύση είναι έμφυτα παρούσα στο DNA κάθε ψυχής.
[Thy kingdom come]: Όποτε και οπουδήποτε εκφράζουμε Αγάπη ή Παρουσία, επιβεβαιώνουμε ότι «έλα το βασίλειό σου» [our] συνείδηση. Μέσω της έκφρασής της, δηλώνουμε ότι η θεϊκή φύση ΕΙΝΑΙ Η τώρα εμπειρία μας, ΕΙΝΑΙ η καθοδηγητική μας σοφία σε όλες τις παρουσιαζόμενες εσωτερικές / εξωτερικές περιστάσεις μας.
[Thy will be done in earth, as it is in heaven]: Η βιβλική “γη” δεν αναφέρεται στον πλανήτη γη, αλλά στο σώμα μας, προσωπικές υποθέσεις, εργασία, οικογένεια, υγεία, δημιουργικότητα, σχέσεις κ.λπ. Δηλώνουμε ότι ο Θεός-Φύση είναι εμφανής σε κάθε τομέα / κατάσταση της ζωής μας -έκφραση – ακόμα κι αν αυτή δεν είναι εμφανώς παρούσα, ακόμη.
[Give us this day our daily bread]: Όλες οι πνευματικές μας ανάγκες περιλαμβάνονται στο «ψωμί». Για να λαμβάνουμε καθημερινό ψωμί (Μάννα ή τροφή ψυχής), η σιωπή του διαλογισμού είναι καθοριστική, είναι το θεμελιώδες έργο του «ψωμιού» μας να εκδηλωθεί στη συνείδηση. Κάθε φορά που η έλλειψη αντανακλά στη ζωή μας, ελέγξτε αν δηλώνουμε Καρδιά μέσω της εξωτερικής εξάρτησης. Η θεία λήψη απαιτεί να είμαστε εσωτερικά δονητικά συντονισμένοι, γιατί ο Θεός εργάζεται μέσω μας, όχι με εμάς.
[And forgive us our trespasses as we forgive those who trespass against us]: Σίγουρα η μεγαλύτερη διδασκαλία του Δασκάλου. Είναι η νούμερο ένα «δοκιμή» που αντιμετωπίζουμε ο καθένας μας σε μια στιγμιαία εσωτερική / εξωτερική βάση. Με απλά λόγια: Εάν περιμένουμε συγχώρεση, πρέπει να συγχωρήσουμε κατηγορηματικά τους άλλους και τον εαυτό μας. Στην πραγματικότητα, μπορούμε να λάβουμε μόνο αυτό που είμαστε ικανοί να δώσουμε [in consciousness]. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίσεις τη συγχώρεση εκτός και αν υπάρχει μια εσωτερική “στήση” τέτοιας. Το να μη συγχωρείς — για οποιονδήποτε λόγο — κρατά την ψυχή δεσμευμένη στο χαμηλότερο εγώ, καταπνίγοντας έτσι την πνευματική ανάπτυξη. Αντίθετα, χρησιμοποιούμε βλάβες του παρελθόντος ως ευκαιρίες που σταυρώνουν το εγώ.
[And lead us not into temptation, but deliver us from evil]: Στο «ξύπνημα» πνευματικά γινόμαστε εξαιρετικά ευαίσθητοι στις πληγές που προκαλούν οι άλλοι, ο εαυτός μας και οι καταστάσεις της ζωής. Μικρά πράγματα που προηγουμένως δεν θα μας ενοχλούσαν, τώρα — μετά την αφύπνιση — θέτουν τη δυνατότητα να πληγωθούν, επομένως, δελεάζουν το εγώ ξανά σε εξαρτημένες τρόπους – (ομοίως όπως ο Πέτρος (εγώ) όταν τράβηξε το σπαθί του στη Γεθσημανή). Καθώς ο θυμός και η πρόκληση δεν είναι ποτέ τίποτα περισσότερο από έναν «πειρασμό», ο Ιησούς προειδοποιεί να μην αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της ζωής με αντιδραστικούς τρόπους — μέσω μιας μη σταυρωμένης νοοτροπίας «παχυμένου μοσχαριού» — επομένως, η επίγνωση «απελευθερώνει» [from evil].
[For thine is the kingdom, the power and the glory, forever and ever. Amen]. Ο Θεός είναι η υποκείμενη Δύναμη / Αιτία / Δόξα σε όλη τη δημιουργία. Μία Δύναμη, Ένα Πνεύμα.
[ad_2]
Source by Raymond Patrick Phelan
