Η επιθετικότητα είναι μια ικανότητα επιβίωσης που απαιτείται από όλους τους κυνόδοντες. Τα σκυλιά δαγκώνουν για πολλούς λόγους. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει γίνει «μοντέρνο» μεταξύ των εκπαιδευτών σκύλων και των συμπεριφοριστών να προσπαθούν να επιλύσουν και να εξαλείψουν την επιθετικότητα των σκύλων. Ένας τυπικός ορισμός του «δάγκου» είναι «να πιάνεις με τα δόντια έτσι ώστε να μπουν, να πιάσουν ή να πληγώσουν».
Για να ποσοτικοποιήσει το βαθμό σοβαρότητας, ο Δρ. Ian Dunbar, δημιούργησε το ακόλουθο διάγραμμα/οδηγό για τα «επίπεδα» δαγκώματος.
Επίπεδο 1: Αυτό το δάγκωμα δεν αγγίζει το δέρμα. Ο σκύλος δαγκώνει ή χτυπάει με αέρα.
Επίπεδο 2: Αυτό το δάγκωμα έρχεται σε επαφή με το δέρμα, αλλά δεν σπάει το δέρμα. Μπορεί να προκληθεί πόνος και μώλωπες, αλλά δεν θα είναι ορατές εκδορές.
Επίπεδο 3: Αυτό το δάγκωμα κυμαίνεται από μία έως τρεις παρακέντηση σε ένα μόνο δάγκωμα με μία παρακέντηση μικρότερη από το ½ του βάθους του ματιού-δοντιού (κυνόδοντας) με ή χωρίς κάποιο σκίσιμο.
Επίπεδο 4: Ο σκύλος ασκεί μεγάλη πίεση στο δάγκωμα. 1 έως 4 τρυπημένα τραύματα με ή χωρίς σχίσιμο, περισσότερο από το ½ βάθος του δοντιού του ματιού. Αυτό συνήθως συνοδεύεται από μώλωπες και πιθανόν να απαιτεί ιατρική φροντίδα. Αυτά τα τραύματα υποδηλώνουν ότι ο σκύλος άρπαξε και τίναξε ό,τι είχε στο στόμα του.
Επίπεδο 5: Πολλαπλά δαγκώματα επιπέδου 4. Αυτός ο σκύλος είναι συνήθως πέρα από την ικανότητα λογικής και μπορεί να αισθάνεται τον/την του/της
απειλείται η ζωή.
Επίπεδο 6: Ο σκύλος σκότωσε.
Το δάγκωμα μπορεί επίσης να προκύψει όταν ο σκύλος είναι πολύ διεγερμένος/διεγερμένος όταν κυνηγάει ανθρώπους κατά μήκος μιας γραμμής φράχτη ή από μια δεμένη/αλυσίδα. Αυτό ονομάζεται «απογοήτευση φραγμού» και μπορεί (και συμβαίνει) συχνά αν και τα περισσότερα σκυλιά δεν δαγκώνουν. Τα δαγκώματα συμβαίνουν συνήθως όταν ο ιδιοκτήτης/χειριστής του σκύλου προσπαθεί να ελέγξει σωματικά τον σκύλο. Ο σκύλος είναι τόσο διεγερμένος, που δαγκώνει αδιακρίτως το άτομο. Αυτό ονομάζεται «επιθετική μετατόπιση» και είναι αρκετά συχνό.
Οι περισσότερες μεγάλες ισχυρές ράτσες μπορούν να προκαλέσουν πιο σοβαρούς τραυματισμούς από τους μικρόσωμους σκύλους. Λάβετε υπόψη ότι είναι μικτές ράτσες και όχι καθαρόαιμοι σκύλοι είναι ο τύπος σκύλου που εμπλέκεται συχνότερα στο να προκαλεί δαγκώματα σε ανθρώπους.
Μερικά προειδοποιητικά σημάδια επιθετικότητας και δαγκώματος μπορεί να είναι πιθανά:
o Οποιαδήποτε αλλαγή υγείας ή μακροπρόθεσμο πρόβλημα υγείας
o Ανήσυχη ή υπερσυμπεριφορά (φόβος για νέα ή συγκεκριμένα άτομα ή μέρη)
o Δάγκωμα ή ιστορικό δαγκώματος (η συμπεριφορά του παρελθόντος είναι προγνωστική ή μελλοντική συμπεριφορά)
o Γκρίλισμα
o Νέες αλλαγές συμπεριφοράς (ξαφνική εμμονή)
o Εμμονικός φράχτης/τρέξιμο ρείθρων/κυνηγητό
o Σοβαρά ζητήματα χωρισμού
o Ανεξέλεγκτος πνεύμονας σε ανθρώπους ή σκύλους ενώ είναι με λουρί
Τα περισσότερα σκυλιά που προκαλούν δαγκώματα επιπέδου 6 και επιπέδου 5 υποβάλλονται σε ευθανασία. Τα δαγκώματα επιπέδου 3 και 4 χρειάζονται σοβαρή τροποποίηση συμπεριφοράς για την απομάκρυνση τυχόν περαιτέρω κινδύνου. Τα δαγκώματα επιπέδου 1 και 2 θα πρέπει επίσης να βοηθηθούν με σχετική ευκολία και με την καθοδήγηση ενός συμβούλου συμπεριφοράς.
Ωστόσο, εάν ο σκύλος σας είναι εκπαιδευμένος στην υπακοή, διατηρεί κοινωνική ζωή (βγαίνει τακτικά από το σπίτι και την αυλή), είναι στειρωμένος ή στειρωμένος, υγιής και είναι θηλυκός, ο σκύλος σας είναι λιγότερο πιθανό να δαγκώσει. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα το κάνει. Άλλωστε οτιδήποτε έχει δόντια μπορεί να δαγκώσει!
