Αναγνωρίζουμε εύκολα τρεις φάσεις συνείδησης, μεταξύ των οποίων υπάρχουν τεράστιες διαφορές.
- Απλή συνείδηση , τα οποία όλα τα ζώα έχουν κοινό. Είναι η αίσθηση της ύπαρξης με την οποία αναγνωρίζουμε ότι είμαστε “και” ότι είμαστε εκεί που είμαστε “και με την οποία αντιλαμβανόμαστε τα διάφορα αντικείμενα και ποικίλες σκηνές και συνθήκες.
- Αυτοσυνειδησία , που κατέχονται από όλη την ανθρωπότητα, εκτός από τα βρέφη και τα νοητικά ανεπαρκή. Αυτό μας δίνει τη δύναμη της αυτοσυγκέντρωσης, δηλαδή της επίδρασης του κόσμου χωρίς τον κόσμο μας. “Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του”. Μεταξύ πολλών άλλων αποτελεσμάτων, η γλώσσα έχει δημιουργηθεί, κάθε λέξη είναι σύμβολο μιας σκέψης ή μιας ιδέας.
- Κοσμική συνείδηση , αυτή η μορφή συνείδησης είναι τόσο πάνω από την αυτοσυνειδησία όσο και η αυτοσυνειδησία είναι πάνω από την απλή συνείδηση. Είναι τόσο διαφορετικό από το αν το θέαμα είναι διαφορετικό από την ακοή ή την αφή. Ένας τυφλός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει αληθινή αντίληψη του χρώματος, ωστόσο έχει έντονη την ακοή του ή ευαίσθητη την αφή του.
Ούτε με την απλή συνείδηση ούτε με την συνείδηση του εαυτού μπορεί κανείς να πάρει κάποια ιδέα για κοσμική συνείδηση. Δεν είναι όπως και τα δύο από αυτά, όπως το θέαμα είναι σαν να ακούει κανείς. Ένας κωφός άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να μάθει για την αξία της μουσικής μέσω των αισθήσεων της όρασης ή της αφής.
Η κοσμική συνείδηση είναι όλες οι μορφές συνείδησης. Απαγορεύει τον χρόνο και το διάστημα, διότι εκτός από το σώμα και τον κόσμο της ύλης, αυτά δεν υπάρχουν.
Ο αμετάβλητος νόμος της συνείδησης είναι ότι στον βαθμό που αναπτύσσεται η συνείδηση, είναι και η ανάπτυξη της εξουσίας στο υποκειμενικό και η επακόλουθη εκδήλωσή της στον στόχο.
Η κοσμική συνείδηση είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας των αναγκαίων συνθηκών, έτσι ώστε ο Παγκόσμιος Νους να λειτουργήσει προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Όλοι οι δονήσεις σε αρμονία με την ευημερία του Εγω πιάνονται και χρησιμοποιούνται.
Όταν η αλήθεια είναι άμεσα αντιληπτή, ή γίνεται μέρος της συνείδησης, χωρίς τη συνήθη διαδικασία της συλλογιστικής ή της παρατήρησης, είναι διαίσθηση. Με τη διαίσθηση, ο νους αντιλαμβάνεται άμεσα τη συμφωνία ή τη διαφωνία μεταξύ δύο ιδεών. Το Εγώ πάντα αναγνωρίζει την αλήθεια.
Με τη διαίσθηση το μυαλό μεταμορφώνει τη γνώση σε σοφία Η διαίσθηση λοιπόν είναι μια άλλη φάση του Οικουμενικού Νου που παρουσιάζει την αλήθεια ως γεγονότα της συνείδησης.
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Haanel Mental Chemistry , ένα σημαντικό μέρος του Το πλήρες Master Key Course του Charles F. Haanel.
