Καθ’ όλη τη διάρκεια των κρίσεων κατάθλιψης που υπέφερα, ανακάλυψα ότι σε κάθε περίσταση κατέβαινε σαν σύννεφο καταιγίδας σε όλη μου τη ζωή.
Για να είμαι σαφής, δύο από τις σημαντικές καταθλίψεις μου προήλθαν από βαθιά, σκοτεινή θλίψη που άλλαξε τη ζωή. Σε μια άλλη σημαντική σεζόν, ήταν αποτέλεσμα μιας καταχρηστικής σχέσης και του ότι δεν μπόρεσα να ξεφύγω από αυτό που είχα βιώσει ως τοξική κατάσταση. Και ο πιο πρόσφατος αγώνας μου, πριν από μερικά χρόνια τώρα, ήταν λόγω της δουλειάς που δεν μου άρεσε και δεν ήμουν καλός, κάτι που έδειξε πόσο σημαντική είναι η δουλειά μου για την ψυχική μου υγεία.
Έχω διαπιστώσει ότι η κατάθλιψη πέφτει με δύο τρόπους – οξεία, χωρίς προειδοποίηση και αργά και διακριτικά με την πάροδο του χρόνου. Έχω ζήσει και τα δύο, το πρώτο πολλές φορές και το δεύτερο αρκετά για να ξέρω.
Η οξεία μορφή είναι τρομακτική και σας αφήνει ανήσυχους για το πόσο λεπτή σέρνεται στην παρούσα στιγμή καταρρέοντας την ελπίδα σας και συντρίβοντας την αυτοεκτίμησή σας. Μπορώ να θυμηθώ στιγμές που τα πράγματα φαινόταν εντάξει, ας πούμε το πρωί όταν ξύπνησα, αλλά μέχρι τα μέσα του πρωινού το σάβανο της περιφρόνησης θα κατέβαινε μέσα σε μια ώρα ή και λεπτά. Ή, θα περνούσα τη μέρα, και η ηρεμία του βραδιού θα αποκάλυπτε τη μοναχική αναπόδραστη πραγματικότητά μου. Αμέσως αυτές τις στιγμές ένιωσα σαν να πνίγομαι σε ένα παράδοξο συναισθημάτων – δεν μπορώ να τα ελέγξω, αλλά δεν μπορώ να τα νιώσω μακριά από τον πόνο. Εντελώς αβάσταχτο και ανεξιχνίαστο. Είναι ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω βιώσει ποτέ, γιατί είναι μια εντελώς εσωτερική δουλειά, όπου ο κόσμος σου αισθάνεται σαν να καταρρέει, χειρότερο από το να πεθαίνει. Έτσι νιώθεις.
Όταν η κατάθλιψη πέφτει σταδιακά κατά τη διάρκεια των εβδομάδων ή των μηνών, είναι τρομακτική με διαφορετικό τρόπο. Έρχεται με μια μεγάλη σύγχυση, η οποία είναι βαθιά ανησυχητική. Είναι σαν να ψάχνεις για απαντήσεις και απλά δεν έρχονται. Κάτι δεν πάει καλά, το ξέρεις, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Πάντα έβρισκα ανεξήγητες κρίσεις είτε ευερεθιστότητας είτε αναξιότητας (και οι δύο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές) ήταν το ενδεικτικό σημάδι ότι ήμουν στην ομίχλη του μαύρου σκύλου. Μερικές φορές έχω δει σε άλλους άλυτο πένθος που παραμένει αδρανές μέσα τους, που τους μετατρέπει από μέσα προς τα έξω, τους κάνει αυτούς που δεν ήταν, αλλά υπάρχουν καλά νέα…
Το καλό με τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι ότι δείχνουν πού βρισκόμαστε. Πάντα έβρισκα περισσότερο ανακούφιση να αναγνωρίσω: “Ουάου, ναι, αυτό είναι, έχω κατάθλιψη!” Ήταν πάντα ανακούφιση να αναγνωρίσω ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Ήταν πάντα μια ανακούφιση για τη γυναίκα και τα παιδιά μου επίσης όταν σήκωσα το χέρι μου και είπα ότι χρειάζομαι βοήθεια.
Το γεγονός ότι μπορούμε να πούμε “χρειάζομαι βοήθεια” από μόνο του εμπνέει ελπίδα, γιατί είναι μια παραδοχή ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει διαθέσιμη βοήθεια. Έχοντας κάνει μια τέτοια παραδοχή, η ζωή, η ελπίδα και ο σκοπός δεν είναι μακριά, αλλά φυσικά, αυτό εξαρτάται και από άλλες συνθήκες. Για πάρα πολλούς ανθρώπους, υπάρχουν χρόνιες παθήσεις που τους τυλίγουν. Για πάρα πολλούς ανθρώπους η ψυχική τους υγεία είναι απλώς ένα μέρος της εικόνας και δεν είναι παρά αποτέλεσμα άλλων πιο εγγενών αιτιών.